Yapay Zeka Atom bombasından daha mı tehlikeli? Transhümanizm..

Mehmet Ömür

Bu sorunun kesin cevabını vermek şu an itibariyle mümkün görünmüyor. Transhümanizm, insan durumunu geliştirmek ve iyileştirmek amacıyla teknolojinin ve bilimin kullanılması fikrini merkezine alan bir düşünce akımıdır. Bu akım, genetik mühendisliği, biyoteknoloji, yapay zeka ve nöroteknoloji gibi alanlarda yapılan ilerlemelerin insanların fiziksel ve zihinsel yeteneklerini geliştirebileceğini savunur. Transhümanistler, yaşam süresinin uzatılması, hastalıkların ortadan kaldırılması, insan zekasının ve duyusal algının geliştirilmesi gibi konulara odaklanırlar.

Transhümanizmin temel amacı, insanların mevcut biyolojik sınırlamalarını aşarak daha fazla özgürlüğe, sağlığa ve genel anlamda yaşam kalitesine ulaşmalarını sağlamaktır. Bu düşünce akımı, etik ve felsefi soruları da beraberinde getirir. Transhümanizmin eleştirmenleri, bu tür teknolojik gelişmelerin insanlığın temel doğasını ve toplumsal eşitliği tehdit edebileceğini savunurken, destekçileri insan yaşamının iyileştirilmesinin önemli fırsatlar sunduğunu vurgularlar.

Atom bombasının tahrip edici etkisi ile günümüz teknolojik gelişmeleri arasında bir paralellik kurmak olası. Michel Onfray ve Eric Zemmour arasındaki münazara şeklindeki bir tartışmada, kültürel değişim yerine teknolojik ilerlemelerle yönlendirilen ‘transhüman’ bir çağın başlangıcını görüyoruz.

Michel Onfray ve Eric Zemmour arasında 2021 yılı sonlarındaki tartışma, her iki düşünürün de birçok inancı paylaşmalarına rağmen, Zemmour’un radikal tutumunun, gereken nüansı sağlama konusunda bir engel oluşturduğu bir etkileşimdi​​. Bu durum, Onfray’ın, Zemmour ile ortak bazı fikirleri paylaşmasına rağmen (kısaca; egemenlikçilik, cumhuriyetin kaybedilen bölgeleri ve İslamcılığın yükselişi gibi konular) ve onun parlaklığından etkilenmesine rağmen, Zemmour’un düşüncelerinin radikal bir biçimde sabitlendiğini fark etmesiyle herhangi bir sonuca ulaşamadı.

Bu tartışma, iki entelektüelin fikirlerinin çarpışması açısından önemli olsa da, anlamlı bir diyalogdan ziyade, farklılıkların ve karşıt görüşlerin öne çıktığı bir etkileşim oldu.

Kaliforniyalı transhümanistlerin hayallerinde insan nöronlarıyla YZ’yi birleştirme gibi hedefler vardır. Bazıları ise sanal gerçeklikler yaratma ve zenginler için ölümsüzlüğe ulaşma gibi iddialı hayalleri de akıllarından geçirmiyor değiller. İnsanlığın dünyamızı anlama ve bilgi birikimimizi ilerletme arzusu da bu hayallere dahil. Atom bombasının “babası” olarak bilinen Robert Oppenheimer bilinir. Oppenheimer’in bilimsel keşfin ahlaki sorumlulukları hakkında çok çelişkili duyguları vardır. O da başka bir yazının konusu olsun diye düşünüyorum ama buna rağmen bu konuyla ilgili bir dip notu aşağıya koyuyorum.

Transhümanizmin etik ve varoluşsal zorluklarını anlamak çok kolay.  İnsanlığın, atom bombasının yaratıldığı zamanki gibi, radikal bir şekilde insan varoluşunu ve ahlakını yeniden tanımlayabilecek bir dönemeçte olduğunu düşünülebilir.

Teknolojik ilerlemelerin olası sonuçları ve etkileri hakkında halkı bilgilendirmek gerekir diye düşünüyorum. Bence insanlığın şu anda  izlediği yol atom bombasının atıldığı dönemdeki gibi tehlikeli bir yol. Bunun farkına varmak ve yanlış yollara sapmamak adına tartışmak şarttır. Yapay zekanın insan hayatını kolaylaştıran yönleri dışında tehlikeli olabilecek taraflarını da göz ardı etmemek gerekir. Bu konudaki tartışmaları genişletebilecek ikinci bir dip da yine aşağıda eklidir.

PS1:

Robert Oppenheimer, atom bombasının baş mimarı olarak bilinir ve bilimsel keşfin ahlaki sorumlulukları hakkında çelişkili duyguları yaşamış bir bilim insanıdır. Bu çelişkili duygular, özellikle Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombalarının atılmasının ardından daha belirgin hale gelmiştir. Oppenheimer’ın bu konudaki duygularını anlamak için, onun kariyerindeki ve hayatındaki bazı önemli noktalara bakmak faydalı olacaktır:

1. Bilimsel Başarı ve Savaşın Gerçekleri: Oppenheimer, Manhattan Projesi’nin bilimsel lideri olarak atom bombasının geliştirilmesinde önemli bir rol oynamıştır. Bu, olağanüstü bir bilimsel başarıydı, ancak aynı zamanda savaşın yıkıcı sonuçlarını da beraberinde getirdi. Bombanın kullanılmasının ardından yaşanan insan kayıpları ve yıkım, Oppenheimer’da derin bir pişmanlık ve ahlaki ikilem yaratmıştır.
2. “Ben ölümün tanrısıyım” Sözü: Ünlü bir anekdotta, Oppenheimer’ın Bhagavad Gita’dan bir alıntı yaparak “Şimdi ben ölümün tanrısıyım, dünyaları yıkan” dediği belirtilir. Bu, onun yarattığı silahın gücünün farkında oluşunu ve bu gücün ahlaki sonuçlarını derinden hissettiğini gösterir.
3. Sonraki Yaşamı ve Nükleer Silahlar Konusundaki Tutumu: Savaş sonrası dönemde, Oppenheimer nükleer silahların kontrolü ve sınırlanması konusunda önemli bir savunucu haline gelmiştir. Bu, onun bilimsel araştırmaların ahlaki ve insani sonuçları üzerine yoğun bir şekilde düşündüğünü gösterir.
4. Hükümetle İlişkiler ve Siyasi Görüşleri: Oppenheimer’ın savaş sonrası yıllarda ABD hükümeti ile ilişkileri gerginleşmiştir. Özellikle nükleer silahlanma yarışında daha ılımlı bir yaklaşımı savunması ve bazı siyasi görüşleri nedeniyle eleştirilere maruz kalmıştır.

Oppenheimer’ın bu çelişkili duyguları, bilimin insanlık üzerindeki etkilerini düşünen her bilim insanı için önemli bir ders niteliğindedir. Bilimin harika keşifler yapabilme gücüne karşılık, bu keşiflerin ahlaki ve etik sonuçları üzerine derin bir öz eleştiri ve sorumluluk duygusu gerektirir.

PS2:

Son zamanlardaki bir çok gelişmeler ve müdahaleler, insanlığın geleceğini etkileyecek önemli konuları temsil ediyor. Bu konuların etkileri karmaşık ve çok yönlüdür ve gelecek nesilleri büyük ölçüde etkileme potansiyeline sahiptir. İşte bazı olası etkiler:

1. Sağlık ve Biyoteknoloji: CRISPR-Cas9 gibi genetik düzenleme teknolojileri, genetik hastalıkların tedavisinde büyük umutlar sunsa da, etik ve güvenlik sorunlarına yol açabilir. Genetik mühendislik, insan vücudu üzerinde potansiyel olarak kalıcı etkilere sahip olabilir. Bu teknolojilerin nasıl kullanılacağı ve düzenlenecek genetik kodun hangi amaçlarla değiştirileceği önemli bir tartışma konusudur.
2. Yapay Zeka ve Endüstri 4.0: Otomasyon, yapay zeka ve endüstri 4.0, iş dünyasını ve işgücünü kökten değiştirebilir. Daha fazla iş otomasyonu, bazı sektörlerde iş kaybına yol açabilir, ancak yeni iş fırsatları ve verimlilik artışları da getirebilir. Bu teknolojilerin eğitim, beceri geliştirme ve işgücü hazırlığı gereksinimlerini değiştireceği önemli bir konudur.
3. Metaverse: Sanal dünya ve metaverse kavramları, sosyal etkileşimleri ve eğlenceyi dönüştürebilir. İnsanların daha fazla zamanlarını sanal dünyalarda geçirmesi, fiziksel dünya ile sanal dünya arasında dengeyi zorlayabilir. Bu, insan ilişkileri, zihinsel sağlık ve toplumsal dinamikler üzerinde etkiler yaratabilir.
4. Transhümanizm: Transhümanizm, insanların biyolojik sınırlarını aşma amacını taşıyan bir felsefi yaklaşımdır. Bu, insanların ömrünü uzatma, zihinsel kapasitelerini artırma ve fiziksel yeteneklerini geliştirme potansiyelini içerir. Ancak bu tür gelişmeler, eşitsizlikleri derinleştirebilir ve etik sorunlar yaratabilir.
5. Küresel ve Dijital Dönüşüm: Küreselleşme ve dijital dönüşüm, dünya ekonomisini ve kültürel dinamikleri büyük ölçüde değiştirebilir. Bu, işbirliği ve rekabetin yeni biçimlerini ortaya çıkarabilir ve toplumsal dengeleri etkileyebilir.

Tüm bu gelişmeler ve müdahaleler, toplumların bu yeni gerçekliklere nasıl uyum sağlayacakları, etik kuralları nasıl belirleyecekleri ve bu teknolojileri nasıl kullanacakları konularında önemli soruları gündeme getiriyor. Gelecek nesillerin etkilenmemesi düşünülemez nedenle bu konuların dikkatlice düşünülmesi ve tartışılması gerekmektedir. Bilim, teknoloji ve toplum arasındaki dengeyi koruma çabaları, bu gelişmelerin daha olumlu sonuçlar doğurmasına yardımcı olabilir.bu nedenle bu konuların dikkatlice düşünülmesi ve tartışılması gerekmektedir. Bilim, teknoloji ve toplum arasındaki dengeyi koruma çabaları, bu gelişmelerin daha olumlu sonuçlar doğurmasına yardımcı olabilir.

,

Christer Strömholm, « España 164 B », 1958-1959 © Christer Strömholm Estate / Agence Vu’ Marin Karmitz collection Photographic reproduction Florian Kleinefenn

Mehmet Ömür

Fotoğraf tarihine farklı bir bakış…

Ulusal Modern Sanat Müzesi ve Fransız koleksiyoncu MarinKarmitz’in özel koleksiyonu gibi olağanüstü iki fotoğraf koleksiyonunu bir araya getiren “Corps à corps” sergisi, insanın fotoğrafla temsiline muhteşem bir bakış açısı sunuyor. 20. ve 21. yüzyılların portre, otoportre, nü ve hatta hümanist fotoğrafçılık gibi klasik çalışma kategorilerinin ötesine geçmek amacıyla fotoğraf tarihinin 120 önemli usta fotoğrafçısı tarafından üretilen 500’den fazla fotoğraf ve belgeyi bizlere sunuyor. Gerçek bir görsel şölen olan, nefes kesici bu serginin küratörünün Julie Jones olduğunu belirtmeliyim. İlk reaksiyonum, ben henüz bebekken açılmış olduğundan gezemediğim Edward Steichen’in 1955 yılında New York’ta düzenlediği ve kitabı, efsane fotoğraf kitapları arasında sayılan “Family of Man” sergisine benzettim. Ben yıllardır böylesi heyecanlandığımı hatırlamıyorum.

Bir fotoğraf yolculuğu, çok özel bir sergi olan  ve Türkçeye göğüs göğüse olarak çevrilebilecek “Corps à corps”un altı ay sürmesi planlanmış, 2024 yılının Mart ayının 25. günü sonlanacağını hatırlatmak isterim.

Brassaï, Dorothea Lange, Annette Messager, SMITH, Paul Strand, Zanele Muholi gibi bir çpok önemli isimden oluşturulmuş bu sergi; portre, otoportre, nü ve hümanist fotoğraf gibi klasik çalışma kategorilerinin ötesine geçiyor. Sergi, ortak takıntıları ve konulara yaklaşımları gibi sanatçılar arasındaki uyumu da gösteriyor. Bu yakınlaştırmalar bir dönemin tarihindeki  tekniklerine dikkat çektiği gibi, aksi bir şekilde zaman içinde uzak görüşlerin nasıl birbirlerine yaklaştığını gözler önüne seriyorken, fotoğraf tarihine de ışık tutmuş oluyor. Sergide yer alan görseller, aynı zamanda fotoğrafçının  sorumluluğu konusunda bizi düşünmeye de davet ediyor. Örneğin, fotoğraf, kimliklerin görünürlüğüne nasıl katkıda bulunuyor? Bunların cevaplarını da arıyoruz sergide. Ulusal Modern Sanat Müzesi koleksiyonu ile MarinKarmitz koleksiyonu, kökenleri ve doğaları farklı olmasınarağmen burada tamamlayıcı bir rol oynadıklarını da görüyoruz. Kamuya ait bir koleksiyon ile özel birkoleksiyonun, fotoğraf tarihine nasıl baktığını da gözlemliyoruz.

Fotoğraf sanatı, 20. yüzyılın başlarından itibaren büyük bir evrim geçirdi ve bu evrimde insan bedeni ve kimliği fotoğrafçılar için önemli bir odak noktası haline geldi. İnsan bedenini yakalamak ve ifade etmek, fotoğrafçılar için büyük bir sanatsal ve duygusal zenginlik sunan bir alan oldu. Özellikle yüz görüntüleri; insanların duygusal ifadelerini, kimliklerini ve ilişkilerini yansıtmada önemli bir araç haline geldi.

Fotoğraf, bir kişinin yüzünü yakın çekimde görüntüleyerek insanların özgün kimliklerini ve duygusal durumlarını vurgulamada etkili bir yol sağlar. Bu portreler, bireylerin kendilerini nasıl ifade ettiklerini ve toplumla olan ilişkilerini yansıtmalarına yardımcı olurken, aynı zamanda toplumsal bağlamlardan bağımsız olarak anonim yüzler sunarak resmi çalışmaların konusu haline de gelebilir. Bu da, fotoğrafın hem kişisel hem de toplumsal hikayeleri anlatma gücünü gösterir.

Fotoğraf kabinleri, fotoğrafçılık dünyasında ilginç bir yere sahiptir. 1920’lerde Amerika Birleşik Devletleri’nde ortaya çıkan bu otomatik ve ucuz fotoğraflama biçimi, sanatçıları büyüledi. Fotoğraf kabini, sürrealist sanatçılar için bir özgürlük ve isyan alanı haline geldi ve idari veya polis kontrolünden kaçmak için de kullanıldı. 1960’lardan günümüze kadar birçok sanatçı, fotoğraf kabini estetiğini kullanarak toplumun dayattığı kültürel ve kimlik sınırlamalarını eleştirdi. Bu kabinler, kameraya dönme, anonimlik ve tekrarlama gibi normları bazen mizahi bir şekilde ele alarak güç ilişkilerini sorguladı. Sergide bu tarz yaklaşımları da görüp bunun tarihsel önemini daha iyi anlıyoruz.

Fotoğraf, birçok açıdan bir aracı olarak işlev görür. Fotoğrafçı, kamerayı kullanarak dünyayı nasıl algıladığımızı gösterir. Kamera, insanların görünürlüğünü artırır ve izole eder, böylece izleyiciye kişisel bakışlar ve jestler aracılığıyla insanlar arasındaki ilişkileri sunar. Fotoğrafçılar, kalabalıklar içinde kaybolan anonim figürlere ışık tutarlar ve bu figürlerin atmosferini yakalarlar. Bu, fotoğrafın insanların görünmezliğini ortadan kaldırma ve kişisel hikayeleri anlatma gücünü yansıtır.

Fotoğraf, bazen bedenleri parçalara ayırarak veya bulanıklaştırarak insanları anonim nesnelere dönüştüren bir araç olarak da kullanılır. Bu görüntüler, bedenlerin kimliklerinin belirsizleştiği ve kolektif bir anatomiye dönüştüğü anları sahnelemek için kullanılır. Bu tür fotoğraflar, insan figürünün nasıl değiştiğini ve dönüştüğünü gösterirken, bazen şiddete tanıklık ederken, bazen de bir yeniden doğuşa işaret eder. Bu yaklaşım, fotoğrafın insan bedeninin karmaşıklığını ve dönüşümünü ifade etmedeki gücünü vurgular.

İç mekanlar ise, fotoğrafçılar için önemli bir çekim alanı sunar. Bu mekanlar, toplum içindeki farklı alanları ve izolasyonları temsil edebilen “heterotopya” olarak tanımlanabilir. Fotoğrafçılar, iç mekanlarda yaşayan bireylerin portrelerini çekerken mesafeyi korumak veya tamamen iç içe geçmek isteyebilirler. Bu görüntüler, insanların samimi alanlarını, kısıtlı bedenlerini ve toplumsal protesto anlarını açığa çıkarır. Görünmezliğe mahkum edilen kimliklerin ve deneyimlerin sesini duyurmayı amaçlayan fotoğrafçılar bu yolla kendilerini ifade ederler.

Sonuç olarak fotoğraf sanatı; insan bedeni, kimliği ve ilişkileri ifade etmek için güçlü bir araçtır ve fotoğrafçılar, farklı teknikler ve yaklaşımlar kullanarak insan deneyimini derinlemesine inceleyebilirler. Bu, insanların duygusal ifadelerini, kimliklerini ve toplumsal mesajlarını iletmek için fotoğrafın gücünü kullanmalarını ve göstermelerini de sağlar. Fotoğraf, insan yaşamının çeşitliliğini ve karmaşıklığını yakalamak için sürekli olarak kullanılan bir araç olarak varlığını sürdürmektedir ve her zaman da sürdürecektir.

Paris’e önümüzdeki altı ay içinde yolu düşecek fotoğraf severlere ,“Centre Pompidou” Place Georges-Pompidou75004 Paris adresinde olan bu sergiyi görmelerini şiddetle öneriyoruz…

TheFork ve NellyRodi çok taze , 2024 yılında gastronomi sektöründe yaşanacak yeme içme eğilimleri konusunda derinlemesine bir analiz yapmış.  Enflasyonun ve jeopolitik çatışmaların sosyal değişimler ve gıda endüstrisindeki tüketici davranışları üzerindeki etkisini, farklı yönleriyle ele almış. Aşağıya yazının tamamının bağlantısını da ekledim. Ana trendler ve içgörüler şu şekilde özetlenebilir:

1. Günümüz Gastronomisi: Günümüzde yeme içme dünyası, hikaye anlatan geleneksel ve rahatsız etmeyen  yemeklere ağırlık veriyor, otantikliği ön plana çıkarıyor. Zamanın etkisine dayanan restoranlar, döner gibi özel yemekler ve yerel popüler mekanlar ön plana çıkarılıyor.
2. İnfluential Gastronomi: İnfluential kelimesi artık iyice dilimize girdi. Maalesef mi demeli bilmiyorum. Etkileyici kelimesi bunu karşılayabilir mi? ona da emin değilim. Bu gastronomik yaklaşım unutulmaz, Instagram’lık yemek deneyimleri yaratmayı öneriyor. Yiyecek, eğlenceyle birleşiyor, pop kültürü etkileri ve gastronomi sahnesi trendler ve ünlü kişilerin etkileriyle gelişiyor.
3. Sağlıklı Gastronomi: Bu trend, fiziksel ve zihinsel sağlık, aynı zamanda çevre için faydalı yiyeceklere olan eğilimi yansıtıyor. Koruyucu, sağlıklı mutfakları ve sağlık için faydalı olan malzemelere vurgu yapıyor.
4. İlkeli Gastronomi: Sürdürülebilirliğe odaklanan bu eğilim, sıfır atık, yeniden kullanım, sürdürülebilir tarım ve makul fiyatlandırmayı içeriyor. Şefler ve restoranlar bu konuda, herkese  sağlıklı, lezzetli ve erdemli yiyeceklere erişim sağlama çabası gösteriyor.
5. Etki yaratan Gastronomi: Tüketicilerin anlık tatmin, spontanlık ve güçlü duygular aradığı lezzetler ve ortamlar aradığı anlamına geliyor. Restoranlar, sadece yemek yeme yeri olmanın ötesine geçerek, yiyeceği sosyal medya, eğlence ve kültürle harmanlıyor.
6. 2024’ü Etkileyecek Dünya Mutfakları: İtalyan, Doğu Avrupa, İngiliz, Japon, Kore ve Fransız mutfaklarının her birinin benzersiz lezzetler ve yemeklerle ön planda olduğunu ve olmaya devam edeceğini vurguluyor.

TheFork Fransa’daki verileri de göz önüne almış.  Rezervasyon sayıları ve eğilimlerdeki değişiklikler, tüketici tercihleri ve restoran seçimlerindeki kaymaları değerlendirilmiş. 2024 eğilimleri, bir yandan otantiklik ve çevresel sürdürülebilirlik arzusu, diğer yandan eğlence ve uluslararası etkiler arasında bir denge olduğunu gösteriyor.

THEFORK – 2023-11_CP Tendances food 2024_BD

Paris Photo  2023: 26. sayı, 4. bölüm; Gönül çelenler

Mehmet Ömür

Bu yazı bu yılın Paris Photo fuarı ile ilgil son yazım. Bu yazımda beni etkileyen 3 galeriyi ve onun fotoğrafçılarını ve yaklaşımlarını yazmaya çalışacağım.

İlk olarak sergi resmi rehberinin bizi götürdüğü iki galerinin ortak çalışması, adı ”Light-Years”.

Hans P. Kraus Jr.’un New York City’de ve Jean-Kenta Gauthier’in Paris’te, Paris Photo 2023 fuarı nedeniyle bir araya gelerek sundukları  ilginç bir projedir. Bu işbirliği projesi, 19. yüzyıl fotoğraf ustalarının eserlerini çağdaş sanatçıların eserleriyle yan yana getirerek düşündürücü bir deneyim yaratmayı amaçlıyor.

Projenin temel amacı, bu tarihi ve çağdaş fotoğraf eserleri arasında hem kelime hem de kavramsal olarak diyaloglar başlatmaktır. Bu şekilde, tarihsel fotoğraf malzemelerinin içindeki çağdaş öğeleri ortaya çıkarmayı ve aynı zamanda çağdaş fotoğraf pratiğinin tarihsel bağlamını kurmayı hedefler. Temelde, “Light-Years,” fotoğrafın başlangıcından bu yana ortaya çıkan değişimi ve gelişimi yorumlayan bir sergidir.

Bu proje, yan yana düzenlenmiş bir kaç sergiyi bize gösteriyor, böylece izleyiciler iki dönem arasındaki görsel ve tematik bağlantıları anlama fırsatı yakalayabiliyorlar. İzleyicilere, fotoğrafın tekniklerini gösteriyor, tarzların ve sanatsal yaklaşımların nasıl evrildiğini ve çağdaş sanatçıların öncüllerinden nasıl ilham aldığını düşünme olanağı sunuyor.

“Light-Years” böylece geçmişle şimdi arasında bir köprü görevi görüyor ve fotoğrafın sanat olarak kalıcı ilgi ve uyarlanabilirliğini aydınlatırken aynı zamanda yıllar içinde nasıl dönüştüğünü vurguluyor. Bu, hem sanat tutkunları hem de fotoğrafçılar için fotoğrafın zengin tarihine ve çağdaş ifadelerine bakma şansı veriyor. Bu iki galerinin ortasına çekilmiş tül perdenin üzerine fotoğrafı ilk bulan Niepce’in köyünün bir görüntüsü düşüyor. Bu da bize sanki ‘Haydi artık Niepce’in köyüne gidin oradaki Niepce’e adanmış fotoğraf müzesini gezin diyor.

Paris Photo’ya açık olduğu 4 günde de gittim. Rehberle gezmenin iyi bir yaklaşım olduğuna kanaat getirdim. Çünkü rehberler fotoğraf tarihi konusunda ihtisaslaşmış, günceli de takip eden sanat tarihçileri. Dolayısı ile sizin boşa zaman kaybetmeden 191 galerideki 800 fotoğrafçının en önemlilerini gösteriyorlar. Bu da boşa dolaşmayıp, önemli sergileri görmeye ve anlamaya yararlı oluyor. İkinci rehberim katılanlara ‘Önümüzdeki günlerde Afganistana veya Türkiyeye gidecek olan var mı?’ diye sorduğunda ben ‘ Türkiyeye gideceğim’ dediğimde grubu LOOCK galerisinde sergilenen Sabiha Çimen sergisine götürdü. Onaylandı mı bil miyorum ama Sabiha Çimen şu anda Magnum fotoğrafçıları arasın seçilmiş durumda. Sanıyorum çıkardığı işlere göre kontratı kesinleşecek veya ilişkileri sona erecek. Çimen geçen yıl Paris Photo’da Aperture Photobook Award kazanmıştı. Kendisi  yatılı kuran kurslarında okumuştu.  4 yıl boyunca da kendisi kurankurslarında ders gören  o kursların kız öğrencilerini, Hafız’larını fotoğraflamıştı. Bu yıl bu seriden 2-3 fotoğrafla galerinin duvarlarında yerini almış. Fuarda o kadar saat geçirmeme karşın 2 kez türkçe konuşan kimselere rastladım ve İstanbul’dan gelen Martch Galerideki türk fotoğraf sanatçılarını izledim. Sonuç olarak dünyanın en büyük fotoğraf fuarı Paris Photo Türk fotoğrafçılığı açısından çöl rolü oynamaya devam ediyor.

Benim gönlümü doğal olarak çelen başka bir galeri, fotoğrafçı Albert Garcia Alix i sergileyen Albarran Bourdais galerisi oldu. Madrid yerleşimli galeri benim de kendisiyle bir hafta çalışma fırsatı bulduğum, kendisine devlet sanatçısı ünvanı verilmiş ‘Anarşinin Çocuğu’ arkadaşlarının % 80 ini uyuşturucuya kurban vermiş Alert Garcia Alix. Kendisini nasıl bilirsin diye sorarsanız: 

Alberto García-Alix, sert ama bir taraftan da zarif tarzıyla uluslararası sanat sahnesinin önde gelen portre fotoğrafçılarından biri olarak kabul edilir. Yaratıcılığını aşırılıklardan ve kaygılarından besleyerek, fotoğrafları zaman yolculuğuna dönüşür. Paris Photo daki sergisinde sanatçı, en önemli eserleri ile Museo del Prado’da çektiği yeni fotoğrafları arasında karşılaştırmalar sunuyor. Böylece sanatındaki eskiyi ve yaniyi birleştiriyor. Alberto Garcia Alix, siyah beyaz fotoğraf kullanarak kariyerinin tamamını 1980’lerden günümüze kadar İspanya’nın toplumsal gerçekliğini belgelemeye adamıştır. Son çalışmasında da Alix, analog fotoğrafçılığına devam etmiş.  Çift pozlama tekniği ile Hasselblad’ındaki filmin aynı karesine iki görüntü düşürerek tesadüfü araç olarak kullanmış ve çarpıcı bir dizi etkileyici eser yaratmış. Bu çağdaş bakış açısıyla tarihi figürleri bir şekilde  canlandırmış diyebilirim.

Üçüncü beğendiğim galeri Alexandra de Viveiros oldu. galeri sayesinde daha önce tanışma şansım olmayan Kharkic okulu fotoğrafçılarını tanımış oldum. Bu galeri, 1970’lerden beri Ukrayna’da faaliyet gösteren Kharkiv Okulu fotoğrafçılarına odaklanmış. Kharkiv okulu, fotoğrafçılığa deneysel olarak yaklaşıyor. Khirkov okulu fotoğrafçıları ayrıca farklı kişisel estetik yaklaşımlar sergiliyorlar. Sergide O. Suprun’un 1974-1997 yılları arasında oluşturduğu analog kolajlarını izleme fırsatı bulmaktan dolayı çok mutlu oldum. Suprun Sovyet ikonografisinin tipik konularını ele alırken, sokaklardaki savunmasız yaşlıları ve çocukları sıklıkla ele alarak bu konuları sorgulamıştır. Suprun’un kolajları orijinaldir ve teknik olarak zoru seçmeyi yeğlemiş olduğu anlaşılıyor.

Kochetov, geleneksel haber fotoğrafçısı olmayı reddetmiş farklı bir tarz yaratmıştır. Günlük yaşamın olağan sahnelerini yakalarken, bilinçli bir şekilde naif renklendirme teknikleri kullanmıştır. Shilo fotoğrafta değişik  prosedürler kullanmış. Kendi yapımı taş baskı tekniği var ve eski kağıt üzerine baskı yapmıştır.  Anakronik teknikler kullanmıştır. Sanatçılar, fotoğrafçılığın malzemeselliği konusunda çok çalışmışlar ve medyanın sınırlarını zorlamışlar.

Sergi, Kharkiv Okulu hareketindeki içindeki  fotoğrafçıların farklı ve yenilikçi yaklaşımlarını sergilemektedir. Sergi, deneysel fotoğrafçılığı Sovyet ikonografisini, günlük yaşam ve fotoğrafın malzemeselliği gibi konulara değinmekte ve fotoğrafçıların orijinal yaklaşımlarını bize göstermektedir